Vrouwen leven gemiddeld langer als mannen en in de zorg wordt er veel meer geld uitgegeven aan de vrouwen. Wanneer het om de kwaliteit van het leven van de vrouw gaat kan er nog veel winst behaald worden. Dit vindt althans een groep deskundigen die dagelijks groeit. Een langer leven is volgens de deskundigen niet direct een beter leven. De vereniging ZonMw, een organisatie die zich richt op gezondheidsonderzoeken en zorginnovatie, moet overheden en de Nederlandse zorgverzekeraars eens flink wakker schudden; het verschil in sekse doet er namelijk wel degelijk toe. Twee professors en de voorzitter van het ZonMw geven hierop de volgende reacties:
De voorzitter van ZonMw, prof dr. Pauline Meurs zegt hierover het volgende:
‘Al in 2003 hebben we als ZonMw aandacht gevraagd voor de verschillen tussen mannen en vrouwen in de zorg, maar we moeten opnieuw vaststellen dat het nog onvoldoende gemeengoed is. Nederland loopt ook flink achter in vergelijking met andere landen als het gaat om zorg voor vrouwen. Er is inmiddels meer kennis beschikbaar, maar we weten daardoor ook beter waar het nog aan schort en wat we nog niet weten. Binnen verschillende bestaande projecten van ZonMw, zoals het Nationaal Programma Ouderenzorg en Goed Gebruik Geneesmiddelen is het thema ‘sekseverschillen’ al opgenomen. Het is echt noodzakelijk dat het niet alleen een onderwerp ‘erbij’ is, maar dat we er gericht naar kijken .Bij voorkeur als het gaat om veroudering. We kunnen wel alsmaar roepen: we leven langer, maar in welke gezondheid? Dat geldt vooral voor vrouwen, wat is het laatste stuk van hun leven waard? Dan komen we bijvoorbeeld bij het vraagstuk van de menopauze, daar weten we nog veel te weinig van. Het is ingewikkeld: soms is het verschil tussen man en vrouw evident, maar niet altijd. Soms is het sekseverschil juist verwaarloosbaar. Daarom is specifiek onderzoek nodig: wanneer speelt gender een rol en wanneer niet. Ik hoop dat we de bereidheid vinden bij overheden en zorgverzekeraars om zich hier hard voor te maken’.
Professor dokter Toine Lagro Janssen, werkzaam als huisarts en hoogleraar in medische wetenschappen voor vrouwenstudies in het Radboud Univeristeit in Nijmegen geeft de volgende reactie hierop:
‘We hebben veel te lang niet gezien hoe belangrijk seksespecifieke zorg is bij bijvoorbeeld seksueel misbruik en partnergeweld. Hoeveel kwaliteit van leven hierdoor wordt ingeboet en hoeveel klachten hierdoor ontstaan. Niet alleen posttraumatische stress, maar ook medisch onverklaarbare pijn. Depressie, eetstoornissen en zelfmoordpogingen hebben veel met de voorgeschiedenis van iemand te maken bijvoorbeeld met seksueel misbruik. Vaak wordt daar niet naar gevraagd door huisartsen.
Verschillen tussen mannen en vrouwen zijn ook heel belangrijk op het gebied van seksueel overdraagbare aandoeningen. Er vindt eerder besmetting plaats van man naar vrouw, dan andersom. Vrouwen hebben een veel grotere kwetsbaarheid om een soa op te lopen omdat zij een kwetsbaarder slijmvlies hebben bij de schede en baarmoedermond. Vooral in de pubertijd en de adolescentie lopen vrouwen gemakkelijk chlamydia of gonorroe op. Bovendien zijn de consequenties voor vrouwen groter.
Maar ook mannen hebben voordeel bij seksespecifieke zorg. Wat dat betreft had het signalement net zo goed ‘Mannen zijn anders’ kunnen heten. Huisartsen zien depressie bij mannen bijvoorbeeld veel eerder over het hoofd. Mannen benoemen depressieklachten anders, veel meer in het feit dat ze minder kunnen doen. Vrouwen ervaren het vaker als ‘zich slecht voelen’. Persoonsgerichte zorg betekent dat je automatisch rekening houdt met die verschillen tussen mannen en vrouwen. Dan verbetert dus de kwaliteit van zorg voor zowel vrouwen als mannen’.
Professor Dr. Bart Fauser, hoogleraar voor voortplantingsgeneeskunde aan het Universitair Medisch Centrum Utrecht zegt hierover:
‘We koersen regelrecht af op de vergrijzing. Daar is tot op heden te weinig aandacht voor en daarbinnen wordt al helemaal voorbijgegaan aan gender. Er wordt veel geld besteed aan de oudere vrouw, maar je kunt de terechte vraag stellen of dat geld wel zo goed wordt besteed. We zouden de nadruk moeten verleggen: van de duur van het leven naar de kwaliteit van het leven.
Als deskundigen uit verschillende disciplines moeten we samen de schouders eronder zetten en een effectieve campagne starten. Want er is vooral kennis nodig. We weten dat er verschillen zijn tussen mannen en vrouwen als het gaat om hart- en vaatziekten, een aspect van veroudering. Maar wat is er dan precies anders? De oorzaak? Hoe ze ermee omgaan? Moeten we ze anders behandelen? Hetzelfde geldt voor hormonale ziektes en chronische ziektes als Alzheimer. Zij komen vaker voor bij vrouwen dan mannen, maar hoe komt dat dan?
Lange tijd waren zorgverzekeraars en de farmaceutische industrie niet geïnteresseerd in vrouwen als doelgroep. Langzaam ontstaat er bewustwording. Vrouwen zijn minder tevreden over zorg en worden aantoonbaar slechter bediend. Ik verbaas me er als man zijnde dan ook over, dat vrouwen dit laten gebeuren. Ik kan wel wat doen aan bewustzijn, het zichtbaarder maken. Maar het grote bewijs ligt bij de vrouwen zelf. Laat ze met hun eigen verhalen komen en daarmee zorgen dat het op de agenda komt van ziekenhuizen, het bedrijfsleven en de politiek’.
Last Updated on 15 januari 2020 by Frans Kooning
